ΤΟ ΧΩΡΙΟ ΠΟΥ ΝΟΜΙΖΑΝ ΠΩΣ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ

Όποτε η ψυχή μου πλαντάζει, κλείνω τα μάτια και επιστρέφω. Περπατώ σε ανοιχτούς στρωμένους δρόμους, που οδηγούν σε μαγευτικές παραλίες, σε μύλους, βίδες και περιστεριώνες που ξαναζωντάνεψαν. Ανοίγω το πανωπόρτι, βγάζω το μάνταλο, δρασκελώ το κατώφλι και μπαίνω στο σπίτι που έχτισαν με σεβασμό και μεράκι οι πρόγονοι, οι ξεριζωμένοι, οι περιφρονημένοι, οι πολυαγαπημένοι. Κλειδώνω τα βιβλία που έγραψαν γι' αυτούς, τα διπλοκλειδώνω στο ντουλάπι μην τυχόν ξεφύγουν και μολύνουν τις μνήμες μου. ...
Το μάνταλο της πόρτας κροταλίζει ρυθμικά κι εγώ γλυκά νανουρίζω τα όνειρά μου. Εγώ, το παιδί από τη Βουρκωτή, το χωριό που νόμιζαν πως δεν υπάρχει.