Ο φόβος του σύγχρονου ανθρώπου για τα επιτεύγματα των φυσικών επιστημών και της βιοϊατρικής, ο οποίος πυροδότησε το έντονο ενδιαφέρον του για την ηθική της επιστήμης, την βιοηθική και τις αρχές της, είναι γεγονός εξαιρετικά παρήγορο για την ηθική φιλοσοφία. Αυτός ακριβώς ο φόβος αφυπνίζει την κοινή γνώμη, θέτει σε ενέργεια την έρευνα και την επιστημονική συζήτηση για την βιοηθική και αναγκάζει την ηθική φιλοσοφία να σταματήσει να λιμνάζει στην ευλογοφάνειά της.

Είναι όμως πράγματι έτσι τα πράγματα; Όντως έσωσε η βιοηθική την ηθική φιλοσοφία από τον επιθανάτιο ρόγχο της, δίνοντάς της το φιλί της ζωής, ή μήπως η πρωτοτυπία που αληθινά αξίζει στην ηθική φιλοσοφία δεν μπορεί να είναι μια περιγραφή, ένα τέχνασμα, ή μια προσωπική ιδιομορφία, όσο χαρακτηριστική κι αν είναι;

Αν εκλάβουμε την βιοηθική ως σημείο συνάντησης πολλών και διαφορετικών επιστημών, όπως ήθελαν οι εισηγητές της -της ιατρικής, της βιολογίας, της νομικής, της θεολογίας κ.λπ.- τότε η αξίωση πρωτοτυπίας για την ηθική φιλοσοφία δεν μπορεί να είναι άλλη από το να μη θέλει να είναι εκείνο που δεν είναι.