Το τραγικότερο και πλέον ένθεο από τα δράματα της αρχαίας ελληνικής γραμματείας, έργο γεμάτο παραφορά και με υψηλές ποιητικές κορυφώσεις. Θέμα του η διαρκής ύβρις της εξουσίας απέναντι στους θεούς (και συνακόλουθα στους ανθρώπους) και η δίκαιη τιμωρία, που οι μακάριοι κάτοικοι του Ολύμπου επιφυλάσσουν πάντα για τον όποιον υβριστή.

Ταυτόχρονα, ο ποιητής διδάσκει στους συγχρόνους του (και τους κατοπινούς) την αξία της σωφροσύνης και του ήρεμου βίου και διακηρύσσει ότι η ζωή του ανθρώπου είναι σύντομη και επομένως το κυνήγι των μεγάλων πραγμάτων μονίμως περιττό και άνευ λόγου.