Το παρόν κείμενο δεν είναι διατριβή, αλλά ένα απλό, συγκινησιακά φορτισμένο και άκρως υποκειμενικό "ερωτικό γράμμα" προς έναν από τους σημαντικότερους δημιουργούς μας. Ένα μικρό πετραδάκι στη μνήμη ενός μεγάλου καλλιτέχνη. Είναι, όμως, πρόσθετα, και μια αυθεντική κατάθεση της εμπειρίας ενός Τρικαλινού μαθητή, του συγγραφέως, προς τον μεγάλο συντοπίτη του: τον Βασίλη Τσιτσάνη. Για τον συγγραφέα, κατά κάποιον τρόπο, ο Τσιτσάνης υπήρξε από την παιδική του ηλικία μέχρι και σήμερα μια μορφή αέναης έμπνευσης, το σημείο επαφής του με ό,τι καλό έχει στον πολιτισμικό εξοπλισμό της η Ελλάδα του περασμένου αιώνα, μια Ελλάδα που ο ίδιος άφησε πίσω του ως μόνιμος κάτοικος του Παρισίου από το 1967.

Το μικρό, λοιπόν, αυτό γράμμα με παραλήπτη τον μεγάλο δάσκαλο του ρεμπέτικου, αλλά και όλους τους εραστές της ρεμπέτικης μουσικής, είναι στην ουσία η μετακένωση μιας εμπειρίας με πάθη και βιώματα γνησίως λαϊκά, αλλά και η πρόθεση και η ελπίδα του γράφοντος η διαδικασία αυτή να πολλαπλασιαστεί· η προσωπική εμπειρία του ενός να γίνει η εμπειρία των πολλών. ’λλωστε, η μουσική είναι η κατ' εξοχήν κοινωνική τέχνη, κάτι που ενώνει τους ανθρώπους ανεξαρτήτως εθνικότητας. Και η ρεμπέτικη μουσική, για τον συγγραφέα είναι από εκείνα, τα λίγα πράγματα στη σημερινή Ελλάδα για τα οποία μπορούμε να είμαστε περήφανοι.