«Αρχίζει το ματς» ήταν ο τίτλος εκπομπής, έγινε τραγούδι, ήταν εγερτήρια φράση μετά το κυριακάτικο τραπέζι: να σηκωθείς όπως-όπως να προλάβεις το ματς. Γιατί τότε οι αγώνες ξεκινούσαν μεσημέρι. Μετά, στην πλατεία πλάκα, πρόγκα, πειράγματα με νικητές και ηττημένους στο ίδιο τραπέζι να κερνούν τα ούζα. Ήταν η λαϊκή γιορτή της Κυριακής τότε το ποδόσφαιρο.

Τώρα έχει γιγαντωθεί το άθλημα. Έχει καβαλήσει σύνορα και «παίζει» σε μεγάλα, τρομακτικά και άπιαστα από το νου χρηματικά ποσά. Μα όσο και να το ελέγχουν τα ισχυρά μπλοκ συμφερόντων, λόγω της δυναμικής του, συνεχίζει να είναι λαϊκή γιορτή σε κάθε γωνιά του κόσμου. Αν ξύσεις κάτω από την γκλαμουριά θα βρεις ακόμη κάτι από τον αρχικό του ρομαντισμό: παίκτες, προπονητές, φιλάθλους να αναζητούν την αρχική οικεία ηδονή που πλημμύριζε γειτονιά κι εξέδρες. Το άλλο ποδόσφαιρο. Αυτό που θα μπορούσε να γίνει γέφυρα με την ποίηση, με την τέχνη.

Έναν τέτοιο δρόμο προσπάθησαν να βαδίσουν δυο φίλοι, παλιοί ποδοσφαιριστές, στην Καισαριανή. Τα βήματά τους, καθώς και άλλες αντίστοιχες προσπάθειες, καταγράφει ο Θανάσης Σκρουμπέλος. Όχι από νοσταλγία, αλλά από διάθεση να παραμείνουν ζωντανά τα όνειρα των εραστών του καλού ποδοσφαίρου.