Ο Χιου δεν αντέχει την εμμονική, μοχθηρή και αντιφατική μητέρα του. Η Αϊρίν διχάζεται ανάμεσα στο να σώσει την υπερβολικά πιστή μητέρα της από τον βίαιο, μεθυσμένο δεύτερο σύζυγό της και στο να απομακρυνθεί από κοντά της προτού ο πατριός της προλάβει να τη βιάσει. Η δυσαρέσκεια των δύο ηρώων τούς οδηγεί σε έναν κόσμο απόδρασης, έναν κόσμο άλλων ανθρώπων που μιλούν μια διαφορετική γλώσσα, όπου ο χρόνος κυλά με διαφορετικό ρυθμό και είναι πάντα λυκόφως ποτέ ημέρα, νύχτα, αυγή ή ηλιοβασίλεμα. Εκεί μαθαίνουν επιτέλους τι χρειάζονται.

Ο "Αρχέγονος Τόπος" δεν αφορά μια ιστορία περιπέτειας. Στην πραγματικότητα, η πύλη της νουβέλας αντιπροσωπεύει την πύλη για τους φόβους μας. Πρόκειται για ένα μακρύ ταξίδι, στο οποίο το ίδιο το ταξίδι είναι πολύ πιο σημαντικό από τον προορισμό. Δεν αφορά το φύλο, τον αναρχισμό, τον φεμινισμό. Κυρίως όμως δεν απευθύνεται μόνο στη νεολαία. Σουρεαλιστικό αλλά με ποιητική γραφή, θα λέγαμε ότι αφορά κυρίως τους ενήλικες, αφού αυτοί είναι που δεν μπορούν εύκολα να κατανικήσουν τους φόβους τους, τις εμμονές τους, τα διλήμματά τους τόσο ως προς τον εαυτό τους, όσο και ως προς τη νέα γενιά...