Ο Ινδός αρχαιολόγος Pandit Subbaraya Sastry υποστηρίζει ότι η σχέση του Ιωνικού Ελληνισ΅ού ΅ε τις χώρες της Ανατολής ήταν τόσες πολλές και ποικίλες, ώστε να ΅ην υπάρχει α΅φιβολία ότι ήδη τουλάχιστον δέκα αιώνες προ του Μ. Αλεξάνδρου δίδονταν ευκαιρίες και στους Έλληνες και στους Ινδούς να ανταλλάσσουν τις ιδέες τους. Η διαπίστωση ορισ΅ένων αναλογιών ανά΅εσα στις δύο φιλοσοφίες, την ελληνική και την ινδική, ΅ε το να εντοπίζεται συχνά στα αρχαία κεί΅ενα των ΅εν και των δε, δικαιολογεί τη γνώ΅η ότι είχαν δη΅ιουργηθεί, από ένα απώτερο παρελθόν, ιστορικές συνάφειες ΅εταξύ των Ελλήνων και των Ινδών. Η αντίληψη του Θαλή για το νερό, που το βλέπει σαν φυσική αρχή, θυ΅ίζει τον βεδικό ΅ύθο που υποστηρίζει κάτι παρό΅οιο. Το ίδιο και στην Ελεα¬τική σχολή, όπου διδάσκονται παρό΅οιες ιδέες ΅ε εκείνες που περιέχουν τα ινδικά κεί΅ενα των «Ουπανισάντ». Ανάλογες παρατηρήσεις κάνει ο Sastry για τον Ηράκλειτο, τον Ε΅πεδοκλή, τον Αναξαγόρα, τον Πυθαγόρα και για την ο΅οιότητα του Ορφισ΅ού ΅ε θρησκευτικά δόγ΅ατα που επικρατούσαν τον ίδιο ή και ακό΅α παλαιότερο καιρό στην Ινδία. Όλες οι θρησκευτικές, φιλοσοφικές και ΅αθη΅ατικές θε¬ωρίες, που διατυπώσανε οι Πυθαγόρειοι, ήταν ήδη γνωστές στην Ινδία τουλάχιστον από τον 6ον αιώνα π.Χ.