Πολλοί, βιαστικοί κυρίως κι απρόθυμοι, υποστηρίζουν ότι είναι δύσκολη υπόθεση η πρόσληψη του ποιητικού έργου. Και στην ποίηση, όπως κι αλλού, έχω την αίσθηση ότι καταλαβαίνουμε ό,τι αγαπάμε κυρίως κι όχι ό,τι εξετάζουμε. Και πότε καταλαβαίνουμε την ποίηση; Όταν ανακαλύπτουμε μια ‘υγιή’ (όχι απαραίτητα σωστή) οδό για να την προσεγγίσουμε. Αγαπάμε την ποίηση όταν την ‘εξημερώνουμε’. Και πότε την ‘εξημερώνουμε’; Όταν παύουμε να τη θεωρούμε ως μια άγνωστη σφηνοειδή γραφή, της οποίας η μοναδική απήχηση, το γνωστό «τι θέλει να μας πει ο ποιητής;» σιωπά, και τότε ανάβει ένα φως δικό μας να μας φωτίσει μια ερμηνευτική. Αυτή η άλλη οπτική που λέει πως όλα έχουν περισσότερες από μία απηχήσεις, είναι εκείνη που μας οδηγεί σε μια διαδικασία ιδιότυπης ‘εξημέρωσης’, στην προοδευτική συμφιλίωση με τους κάθε λογής κόσμους.

Έχει δύναμη η ποίηση;