Είναι αναμφισβήτητο πως η διαλεκτική δεν είναι κάτι ξεκαθαρισμένο και ότι οι προσπάθειες να οριοθετηθεί πλήρως έμειναν στη μέση, αφού το μαρξιστικό ρεύμα, που υπετίθετο ότι είχε ως λογικό όργανο τη διαλεκτική, ξεκινώντας απ την εγελιανή σκέψη, εξαρχής είχε μπει σ έναν δρόμο εκλεκτισμού όσον αφορά τη λογική συγκρότηση. Απέρριπτε την τυπική αριστοτελική λογική μα, σε κάθε βήμα και συλλογισμό, την χρησιμοποιούσε ως βασικό αποδεικτικό όργανο. Έχει φανεί πλέον ότι ο μαρξισμός, μολονότι είχε την πρόθεση να χρησιμοποιεί τις αρχές της διαλεκτικής λογικής, δεν μπόρεσε να το κάνει, αφού αυτές οι αρχές δεν ήταν "αρχές" αλλά ορθά συμπεράσματα που δεν μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν δημιουργικά στην έρευνα. Έτσι, η δογματική πρακτική των "σοσιαλιστικών" καθεστώτων μετέτρεψε τη διαλεκτική σε "κατάρα" και παράδειγμα προς αποφυγήν. Ακόμα, οι επιστημονικές επιτυχίες της τυπικής λογικής και του ντετερμινισμού θα είχαν θάψει για πάντα τη διαλεκτική αλλά, με τη γέννηση της κβαντομηχανικής, η διαλεκτική αναφαίνεται ως ο μόνος δρόμος που μπορεί να μας οδηγήσει στον Νέο Κόσμο.

Η διαλεκτική αυτή έχει ως πυρήνα τον διθύραμβο, που είναι η ψυχή της τραγικότητας του κόσμου.