...Σε όλα τα κείμενά του, ποιητικά και πεζά, παρεισφρέει η δίψα του μεγαλειώδους, η λαχτάρα της ανάβασης προς το υψηλό, η δυσφορία τής μη επίτευξής της, είτε πρόκειται για την μουσική που προτιμά να ακούει είτε για άρθρα και μελέτες που ετοιμάζει, είτε για τη γνώμη άλλων που επιβεβαιώνουν την αποδοχή του. Παρά τα όσα υμνεί, τον φυσικό κόσμο, τις κοσμικές δυνάμεις και τη νομοτέλειά τους, εκείνος δεν μένει αδρανής. Δεν αφήνεται στην κατάσταση της τυφλής οργανικής ή ανόργανης ύλης. Διψά συνεχώς για μια πληρότητα που συνεχώς όμως του διαφεύγει! Για τούτο ακριβώς και παντού συνυπάρχουν αξεδιάλυτα η πεποίθηση και η αμφιβολία, η αυτοαναίρεση και η βεβαιότητα της δύναμης, η ελπίδα αλλά και η απορία ότι ο ήλιος δεν θα αλλάξει τις διαδρομές του και θα ανατείλει ξανά.

Αλέξης Ζήρας (Θέματα Λογοτεχνίας 66, 2021)