Ένας νεκρός, εκτός από πηγή πόνου, είναι και πρόβλημα για τους οικείους του. Γι΄ αυτό, παρά το πένθος, φροντίζουν ν΄ απαλλαγούν γρήγορα από το λείψανό του. Ο ενταφισμός όμως είναι μια διαδικασία που απαιτεί διάφορες δαπάνες -έστω, για τα μάτια του κόσμου- από τις οποίες ο πρωταγωνιστής του διηγήματος θέλει να απαλλάξει την οικογένειά του. Ο Ματέο Σινάγκρα προσέρχεται αυτοβούλως, υγιέστατος και διαυγέστατος, στο νεκροταφείο γιατί εκτιμά ότι εκεί είναι η θέση του.
Δεν είναι ότι με τον θάνατο τελειώνουν οι σκοτούρες και τα βάσανα της ζωής του, είναι ότι αυτός δεν βρίσκει πλέον κανέναν λόγο να παρατείνει μια ύπαρξη στην οποία δεν αναγνωρίζει ούτε ο ίδιος τον εαυτό του, όχι απλώς στις κοινωνικές συμβάσεις, αλλά στο πρόσωπό του.

Η αυτοκτονία εν προκειμένω για έναν ζωντανό-νεκρό όπως ο Ματέο Σινάγκρα δεν είναι μια πράξη απελπισίας αλλά η κατάληξη ενός νηφάλιου συλλογισμού. Ένας σιτεμένος νεκρός πάει από μόνος του εκεί ακριβώς όπου ανήκει.