Λίγο πιο κει, απέναντι από την Κηφισίας ήταν το ίδρυμα. Κι από κει ερχόντουσαν να παίξουν. Ανάπηροι που τσουλούσαν το καρεκλάκι τους σ’όλη την κατηφόρα μπροστά από το γηροκομείο και μέχρι τον Κατράτζο για να στρίψουν και να μπουν κάτω από τη διάβαση, να φτάσουν στο μαγαζί και να αναζητήσουν το όνειρο. Το δικό τους, αυτό που η μοίρα τους είχε δεσμεύσει.

Ανάπηροι συνήθως στα πόδια, ατημέλητοι και βρόμικοι, με τη στολή της δουλειάς θα έλεγε κανείς, αφού οι περισσότεροι επαιτούσαν έξω από εκκλησίες και κεντρικά καταστήματα. Με μαύρα νύχια, πολλές φορές σκισμένα παπούτσια, αταίριαστα ρούχα που κάποια «κυρία» τους είχε πάει στο ίδρυμα, μπαινόβγαιναν πολλές φορές τη μέρα μέσα στο παράνομο καζίνο δίπλα στην Εμπορική. Κάθε που τους τελείωνε το χαρτζιλίκι, ξανάφευγαν. Εξορμούσαν στην πόλη και να ’στε σίγουροι πως είχαν πολλούς τρόπους να βρουν λεφτά.

Ο Γιάννης Παρθένιος μας ξεναγεί στον κόσμο του τζόγου, της αρρώστιας, του εύκολου κέρδους αλλά και της απόγνωσης των ηρώων του. Το τρελό πάθος που τους κυνηγάει τρώει καθημερινά την ψυχή τους, και αυτοί σαν κολασμένοι τρέχουν να βρουν τη γιατρειά στα φρουτάκια και στις ηλεκτρονικές πόκες. Ως αντίτιμο χάνουν την τιμή τους, την αξιοπρέπειά τους. Οι ήρωες είναι καθημερινοί, ζουν στα υπόγεια και ψάχνουν τη ζωή που τους χρωστάει. Σ’ ένα μυθιστόρημα που βασίζεται σε μια σκληρή πραγματικότητα που θα μπορούσε να είναι μαρτυρία, άντρες και γυναίκες παραδομένοι στο πάθος για εύκολο χρήμα, κατεβαίνουν στα μπιλιαρδάδικα και κυνηγούν τη θεά Τύχη.

Γραφή κοφτή και άγρια, συναίσθημα που σχίζει τον αέρα απειλητικά, χαρακτήρες με φιλότιμο, καθημερινά παιδιά, νέοι που γέρασαν στον τζόγο και γέροι που, κι αν ακόμα γέρασαν, δεν έμαθαν.