«Τρία δοκίμια για την ψυχανάλυση βέβαια, αλλά κατ αρχάς τρία δοκίμια για τη λογική ενός ιδιόμορφου ζευγαρώματος: δύο αντιστάσεις πράγματι παντρεύονται, αυτή είναι τουλάχιστον η υπόθεση, αλληλοστηρίζονται ίσως σήμερα, εναλλάσονται ή συμμαχούν, συνάπτουν μεταξύ τους ένα σκοτεινό συμβόλαιο.

Όλα συμβαίνουν σαν να μπορούσε η ψυχανάλυση, όντας αφομοιωμένη ή εξημερωμένη, να ξεχαστεί. Θα γινόταν ένα είδος φαρμάκου που έχει λήξει, στο βάθος ενός φαρμακείου: μπορεί πάντα να χρησιμεύει σε περίπτωση ανάγκης και έλλειψης, αλλά έχουν κατασκευαστεί καλύτερα φάρμακα από τότε που φτιάχτηκε αυτό. Ποιος δεν βλέπει να εκδηλώνεται σήμερα μια αντίσταση, μερικές φορές επιτήδεια και εκλεπτυσμένη, μια απάρνηση εφευρετική ή αυθάδης, συχνά άμεση και μαζική, στο μέτρο ενός ευρωπαϊκού πολιτισμού, του μόνου που κατά βάθος έχει σημαδέψει η ψυχανάλυση και ο οποίος φαίνεται να την απορρίπτει, να τη φοβάται, να την παραγνωρίζει ακόμη και σήμερα, έχοντας περάσει μια περίοδο μόδας αρκετά σύντομη; Θα μπορούσε αναμφίβολα να μελετήσει κανείς την επιστροφή αυτής της αντίστασης-στην-ψυχανάλυση εμπνεόμενος από τον φροϋδικό λόγο για την «αντίσταση-στην-ανάλυση». Δεν είναι ο δρόμος που προτιμήθηκε από αυτά τα τρία δοκίμια.

Προλεγόμενα στην ανάλυση ενός τέτοιου «μοιράσματος της τράπουλας», τα τρία αυτά δοκίμια υπήρξαν αρχικά «διαλέξεις», τα προσχέδια «ανάγνωσης»: του Φρόυντ, του Λακάν και του Φουκώ».

Zακ Nτερριντά