Η ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΤΩΝ ΑΠΟΛΟΓΗΤΩΝ ΤΟΥ 2ου ΑΙ.

Στη διαδικασία διαμόρφωσης των πρωτοχριστιανικών ταυτοτήτων ο ακατάπαυστος θεολογικός διάλογος των Απολογητών του 2ου αι. είναι συγκροτημένος και βαθύς και αποδεικνύεται εγγυητικός για την όδευση προς τη μετάβαση στην επόμενη θεολογικά εποχή.

Ο αυτοπροσδιορισμός τους ως χριστιανοί, ως ζωντανή κοινότητα πίστης και πρακτικής, ουσιαστικά περνά μέσα από μια πολύπλευρη πορεία διάπλασης και πλήρωσης των δομικών χαρακτηριστικών τους.

Η αρχέγονη Εκκλησία σίγουρα δεν έχει ένα στατικό σύστημα, αλλά εμπεριέχει ίχνη του παρελθόντος και συνειδητή αίσθηση του μέλλοντος. Η δυναμικότητα της εξέλιξης του χριστιανικού γινώματος προσφέρει έναν παραγωγικό τρόπο οπτικής, εντός του οποίου αξιοποιούνται τα πρότερα γνωστά ρητορικά σχήματα και ο εννοιολογικός εξοπλισμός, στηριζόμενα βέβαια αδιαπραγμάτευτα στην ακράδαντη πίστη τους ότι ο Αγιοτριαδικός Θεός είναι ο μοναδικός.

Το παρόν μελέτημα ασχολείται με το απολογητικό εκκλησιαστικό σκέπτεσθαι του 2ου αι., το οποίο διεξάγει έναν τολμηρό διάλογο με όλες τις συνειστώσες. Συνθέσαμε έτσι μία συστηματική παρέμβαση αναφορικά με τις γνωσιολογικές προεκτάσεις της έννοιας της ανθρωπολογίας.