Στο τέταρτο προσωπικό του βιβλίο, τη συλλογή ποιημάτων ’νθρωποι που γελάνε, ο Αργύρης Παλούκας προσπαθεί να επιστρέψει σε εκείνη την ηλικία όπου δεσπόζει η αίσθηση της ελευθερίας, το «θέλω» έναντι του «πρέπει», χαρακτηριστικό που στην ενήλικη ζωή του κάθε άνθρωπος ξανασυναντάει μόνο στον έρωτα. Οι άνθρωποι του βιβλίου, εξεγερμένοι, δύσπιστοι και φοβισμένοι, αποφασίζουν να πιστέψουν ότι μπορούν να γυρίσουν την πλάτη στη φθορά. Το δικαίωμα στην ελευθερία είναι αναφαίρετο.