"Εξ όσων ηυτύχησα ή εδυστύχησα να γνωρίσω είμαι, πιστεύω, ο μόνος άνθρωπος όστις, αν τον ονόμαζον ζώον δεν θα εθεώρει τούτο ως προσβολήν. Όσον συναναστρέφομαι τα ζώα, τόσον μάλλον πείθομαι, ότι δεν υπάρχει μεταξύ αυτών και των ανθρώπων καμία διαφορά, ως ηθέλησαν παραδοξολόγοι τινές μα ισχυρισθώσιν, αλλά μόνον ότι τα πράγματα, κατά τα οποία διαφέρομεν από τα ζώα, δεν αποδεικνύουν όλα την ανθρωπίνην υπεροχήν".

Αυτά έλεγε ο Ροίδης το 1897, και παρόμοια έγραψαν για τα ζώα και τη σχέση μας μαζί τους όλοι σχεδόν οι νεοέλληνες λογοτέχνες, από τον Λασκαράτο, τον Εφταλιώτη, τον Παπαδιαμάντη, τον Παλαμά, τον Καρκαβίτσα, τον Νιρβάνα, τον Βλαχογιάννη και τον Ξενόπουλο ώς τον Παπαντωνίου, τον Μυριβήλη, τον Βενέζη, τον Χατζή, τον Καμπανέλλη, τη Ζωγράφου, τον Νόλλα, τη Ζατέλη, τον Σκαμπαρδώνη, τον Δημητρίου κ.ά.

Αυτά τα κείμενα για δίποδα και τετράποδα, για τον ’ργο του Οδυσσέα και τον ’ργο του καθενός μας, άλλοτε συγκινητικές και άλλοτε αστείες ιστορίες, συγκεντρώθηκαν σε έναν τόμο που αθόρυβα και χωρίς προσπάθεια μας μαθαίνει να ξαναδούμε τα ζώα κι όλο τον κόσμο με την τρυφερότητα και την κατανόηση που τους αξίζει.

Το βιβλίο κοσμείται με 18 έγχρωμους πίνακες Ελλήνων ζωγράφων που έχουν ως θέμα τους τα ζώα.