ΜΕ ΤΗΝ ΑΝΘΡΩΠΟΓΝΩΣΙΑ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ

Πώς θα μάθουμε να μιλάμε μόνο για όσα έχουμε κατανοήσει, αντί να φαντασιωνόμαστε ότι προχωρήσαμε τάχα πνευματικά, αναμασώντας πατερικά αποφθέγματα για καταστάσεις που δεν έχουμε ζήσει; Παρερμηνεύουμε την έννοια της άσκησης και της ποιμαντικής όταν μεταφέρουμε μηχανιστικά στην καθημερινότητα μια απομίμηση του τρόπου ζωής άλλων εποχών, λες και βρισκόμαστε στην έρημο τον 4ο αιώνα μ.Χ. Πώς θα απαλλαγούμε από τον διχασμό που μας κάνει να νομίζουμε ότι πλησιάσαμε τον Θεό, ενώ η καθημερινότητά μας παραμένει τόσο χοϊκή;

Πώς θα ασκηθούμε στην περιχώρηση του πλησίον, πώς θα μάθουμε να αγαπάμε πραγματικά; Πώς μπορούμε να ζήσουμε ησυχαστικά μέσα στους φρενήρεις ρυθμούς της σύγχρονης κοινωνίας; Πώς θα μάθουμε να πορευόμαστε μέσα στην θλίψη του κόσμου με αληθινή χαρά και ευχαριστία και να βιώνουμε την ύπαρξή μας ως θαύμα; Πώς να διατηρούμε ζωντανή την ελπίδα παρά τις απογοητεύσεις και τις αμφιβολίες που ολοένα θεριεύουν μέσα στο αντιευαγγελικό πνεύμα της εποχής μας; Πώς θα μπορέσουμε, συν Θεώ, να παλεύουμε τους λογισμούς μας για να αγαθοποιήσουμε τον νου μας; Πώς να ισορροπήσουμε ανάμεσα στον μωρό ζήλο και την εκκοσμίκευση; Πώς θα μετανοήσουμε αναλαμβάνοντας την προσωπική μας ευθύνη, ώστε να πορευτούμε από την αυτογνωσία στην Θεογνωσία; Αυτά τα ερωτήματα ψηλαφούμε στις σελίδες του βιβλίου, αναζητώντας μια ασκητική στον σύγχρονο κόσμο!