ΑΝ[ΝΑ]

Μη με κοιτάς, είμαι από ξύλο κι από φως?
που επέστρεψε στα παιδικά σου χρόνια?
γαλάζιο που λιγόστεψε γιατί θυμάται,?
μη με ρωτάς, ξεχνάω τα σώματα, τα ονόματα?
τά ’σβησε ο αέρας, πάντα φυσάει σε τούτη την ακτή
μα πώς να ξεπλύνει η αλμυρή βροχή τις τύψεις
του καιρού, σκουριές στ’ αγκίστρια, τα κουπιά
σπασμένα πλάι στo νερό.?
Ό,τι θυμάσαι, όμως, είναι εδώ?
αυτή η ροή σαν κύκλος σε ειρωνεύεται
δες την θάλασσα?
τα ίδια κύματα θα σε διασχίζουν πάντα
κι η άγκυρα που αναζητάς βυθίστηκε
στον ουρανό.