Η ζωντανή πίστη στην παράδοση των νεκρών καταλήγει στην νεκρή πίστη των ζωντανών. Αλλήθωρα κοιτούμε τα δεδομένα της ιστορίας ή αλληθωρίζει η σκέψη μας όταν την κοιτούμε κατάματα;

Κάποια πράγματα στην ζωή τα έχουμε πάρει στραβά. Ο γιαλός δεν είναι στραβός, εμείς στραβά αρμενίζουμε. Το ισχύον οριοθετεί το πραγματικό και η κοινωνία μας χρειάζεται να επαναδιαπραγματευθεί το σωστό από μηδενική βάση, γιατί διαφορετικά το αυριανό ηθικό θα καταγγέλλει το σημερινό ως ανήθικο. Έχει συμβεί άλλωστε το ίδιο σενάριο άπειρες φορές στο παρελθόν. Στην αρχαία Ελλάδα είχαν βρει την συνταγή της γιατρειάς της κοινωνίας τους με την εξέλιξη της Μυθολογίας. Δεν είχαν όμως ούτε Θεόπνευστο Βίβλο η οποία αφορούσε την κοινωνία των νομάδων εβραίων πριν 3.500 χρόνια ούτε τυφλοσούρτη Ευαγγέλιο που περιγράφει την ζωή και τις απόψεις του Ιησού σε μια κοινωνία ανθρώπων όπως ήταν πριν 2.000 χρόνια. Οι Θεοί τους είχαν ανθρώπινα ελαττώματα και ανθρώπινες συνήθειες. Δεν ήταν τέλειοι και τους έδιναν προεκτάσεις ηθικές ανάλογα με την προοπτική που ήθελαν να δώσουν την κοινωνία τους και ενθάρρυναν τους ανθρώπους να τους ακολουθήσουμε τον μύθο της μυθολογίας τους.

Σήμερα έχουν για πρότυπό μας την εξέλιξη της θείας επιστήμης που προσεγγίζει την αλήθεια των φυσικών νόμων. Μπορούμε λοιπόν να κάνουμε τους ανθρώπινους νόμους μας φυσικούς, αφού ο υπέρτατος νόμος της πραγματικότητας είναι η φύση. Με αυτόν τον τρόπο το ισχύον θα παύσει να οριοθετεί το πραγματικό και θα ταυτισθεί μαζί του. Ο συγγραφέας με τα δοκίμιά του προσπαθεί να επαναδιαπραγματευθεί το ισχύον και με την άποψή του προτείνει και σε εμάς να κάνουμε το ίδιο. Διότι ο κόσμος γύρω μας μπορεί να αλλάξει στον βαθμό της δικιάς μας αλλαγής. Αν λοιπόν σε θλίβει ο κόσμος γύρω σου όπως εκφράζεται, άλλαξε την δική σου έκφραση στον κόσμο και θα τον δεις κάποια στιγμή διαφορετικό, την πραγματικότητα να μην αλληθωρίζει για να δει το ισχύον, αφού και αυτό θα έχει παύσει να είναι αλλήθωρο.