Στο ανά χείρας βιβλίο περιέχονται μαρτυρίες δεκατεσσάρων Ελλήνων και ξένων περιηγητών, οι οποίες αναφέρονται σε δεκαεφτά τόπους της Χαλκιδικής, εκκινώντας από το 1793.

Οι μαρτυρίες αυτές διασώζουν ολόφρεσκες σκηνές από τον ημερήσιο βιότοπο της κάθε περιοχής, σκηνές που ανήκουν στο χλωρό ρεπερτόριο του Χρόνου: άνθρωποι που οδοιπορούν, κόβουν και τρώνε καρπούζι, καπνίζουν την πίπα τους, σκύβουν, σκαλίζουν τα σπαραγμένα κεραμίδια καταγής και τα σπουδάζουν σκοτισμένοι, πίνουν ρακί, νοστιμεύονται το λουκούμι, σηκώνουν τα μάτια τους καταπάνω σε γυναίκες, ιδρώνουν στους ελαιώνες, λαχανιάζουν, ξεκουμπώνουν το γιλέκο τους στο τραπέζι, ενώ από πάνω τους ο ήλιος πάει κι έρχεται.

Στα 1914 αυτό το καραβάνι του Λόγου βουβάθηκε - κι από τότε σιγή. Αφουγκραζόμενος τα παλιά λόγια, ο Σάκης Σερέφας επισκέφθηκε τις ίδιες περιοχές στην τριετία 1993-1995 και παραμίλησε τα δικά του.