Αγαπητέ αναγνώστη, όσον αφορά το βιβλίο που κρατάς στα χέρια, θα ήταν καλό να λάβεις ακόμη υπόψη σου για τη δομή του: Ότι για τους εγκλωβισμένους συνανθρώπους μας που βρίσκονται στις δαγκάνες και στην κυριαρχία των χειραγωγήσεων, όποτε ένα κείμενο αποτολμήσει να τους προσφερθεί χωρίς να τα βάζει έστω και έμμεσα μαζί τους, τότε ανώφελη προσφορά θα τους προκύψει και σαν τέτοιο δεν θ’ αξίζει το κόπο να διαβαστεί. Γιατί θα υποχρεωθούν να το δουν με τα μάτια που η κοινωνία τους έδωσε και να βρεθούν σε πλάνη και μακριά απ’ την πραγματικότητα. Ο δε συγγραφέας, πρέπει (και εδώ απαντά), όχι μόνο γιατί και για ποιον πρέπει να γράψει, αλλά να τον δείχνει κιόλας. Με μια συγκομιδή, που δεν προκύπτει μόνο στη διάρκεια της γραφής, αλλά μετά από προετοιμασία και διαχρονική σκέψη, με προσφορά σε νοήματα, συμπεράσματα και περισυλλογή. Σε μια στιγμή που το συναίσθημα, δεν αποτυπώνεται εύκολα και πρόχειρα στο χαρτί, αφού και οι πιο επιδέξιοι σ’ αυτό, αγωνιούν και υποφέρουν πάνω στη γέννα του. Και αν όλα αυτά τηρηθούν, τότε θα προκύψει το βιβλίο, που δεν θ’ αποτελεί ένα διακοσμητικό και καταναλωτικό αγαθό, αλλά ένα πολιτιστικό και διατροφικό πνευματικά γεγονός, που δυστυχώς δεν πριμοδοτείται.

Μ’ αυτούς τους συνειρμούς στο μυαλό του και τη σιγουριά να περνά στο πλήκτρο, ξεκίνησε ο Βασίλης να γράφει το ξεκίνημα της ζωής και της δράσης του, χωρίς την παραμικρή αποσιώπηση των ενόχων και των τιμημένων της κάθε καλής στιγμής όσων μαζί του τον βίωσαν. Με τον αναγκαίο πάντα συνδετικό μύθο και χωρίς τελικά να πιστεύει ότι τα κατάφερε, αν αυτό δεν το πουν οι αναγνώστες. Αφού όσο προχωράει κανείς στο γράψιμο, τόσο διαπιστώνει τις μέχρι τότε ατέλειές του και γιατί γνωρίζει, ότι δεν μαθαίνονται όλα απ’ τα βιβλία, καθώς τη γνώση και την εμπειρία, τροφοδοτούν η ίδια η ζωή και η φύση.