Η δημιουργός, στα είκοσι ποιήματά της, μας συστήνεται «θέλοντας να γράψει σαν τους ποιητές κι αυτή, τη μέρα και τον τόπο», θέλοντας «να σβήσει πάνω στις ράχες φυσητήρων» «επικαλούμενη γιατρικά υπνοφόρα». Αναρωτιέται «και πώς να γράψει ποιήματα με επιθυμίες που μόλυνε ο συνετός ο βίος», «κρατάει το χέρι ενός φονιά», ζητώντας «εκ νέου να σπαργανωθεί, μες στης αράχνης τον ιστό». Ψάχνει τις λέξεις της, που γίναν «τσαλακωμένα εισιτήρια για Χαριλάου».
Και αγαπά. «Τη νύχτα, τις σκιές, τα σκοτισμένα πρόσωπα, τις σκοτεινές ζωές».
Εντέλει, όπως το alter ego της, την Αγήτρια της σκιάς (βυζαντινό ξωκλήσι πάνω στους γκρεμούς του Μεζαλίμωνα της Μάνης) στέκει αόρατη για τον ανυποψίαστο. Έτσι και η ποίησή της, αποκαλύπτεται μόνο σε κείνον, που θ’ αφήσει «την κορνίζα του και τα αντιηλιακά υψηλής προστασίας», και θα βουτήξει «στις θαλασσινές σπηλιές της, τις λαξευμένες πάνω σε aqua marina», αναζητώντας τη χαμένη του αθωότητα.
«Εκεί που οι γαλαξίες θηλάζουν νεογέννητα σύμπαντα».