Το 1592 ο Σαίξπηρ ήταν 29 ετών και είχε αρχίσει ήδη να γίνεται γνωστός στο κοινό με τα πρώτα του θεατρικά έργα, όταν στο Λονδίνο ενέσκηψε επιδημία βουβωνικής πανώλης και τα θέατρα έκλεισαν επ’ αόριστον. Σε αυτό το χρονικό διάστημα της αναγκαστικής αποχής από την θεατρική σκηνή έγραψε το αφηγηματικό ποίημα Αφροδίτη και Αδωνις. Πηγή της έμπνευσής του ο αρχαίος μύθος, αλλά και οι Μεταμορφώσεις του Οβιδίου, από τις οποίες πολύ συχνά αντλούσε τα θέματά του. Ο Σαίξπηρ κράτησε τον βασικό κορμό του, όμως στην δική του εκδοχή ο Αδωνις είναι τόσο νεαρός που έχει μυαλό μόνο για το κυνήγι και δεν ανταποκρίνεται στο ερωτικό κάλεσμα της Αφροδίτης. Καθώς η θεά της ομορφιάς δεν έχει μάθει να της αντιστέκονται οι άντρες και γίνεται πολύ πιεστική, οι ρόλοι αντιστρέφονται και ο κυνηγός γίνεται θήραμα. Η αμηχανία του αγοριού, ο παρθενικός θυμός του, η προσπάθεια της Αφροδίτης -με λόγια και με έργα- να τον πείσει πως πρέπει να ενδώσει στις ερωτικές προτάσεις της, οι γλαφυρές ολοζώντανες περιγραφές του δάσους, των ζώων, των καιρικών συνθηκών, του κυνηγιού, οι ευφάνταστες παρομοιώσεις και το λεπτό, παροιμιώδες χιούμορ του Σαίξπηρ δημιουργούν μια χαριτωμένη ερωτική ατμόσφαιρα με πολλά κωμικά στοιχεία. Το τέλος όμως της ιστορίας είναι πιο λυπητερό ακόμη και από του μύθου, καθώς η Αφροδίτη δεν προλαβαίνει να πείσει τον Αδωνι να γευτεί τον έρωτα κι εκείνος πεθαίνει χωρίς να μάθει τελικά τι είναι η αγάπη.