Η Αρκαδία υπήρξε από την αρχαιότητα, και διαμέσου των αιώνων, η ιδεατή προπολιτισμική Εδέμ όπου καταφεύγει κανείς νοερά όταν νοσταλγεί μια αγνότερη, αθωότερη ζωή.

Η ανά χείρας ιστορία ακολουθεί την πορεία του πρωταγωνιστή καθώς, αφότου έχει αποφυλακιστεί ύστερα από μακροχρόνια κάθειρξη, ανακαλύπτει εκ νέου τον έξω κόσμο και αποπειράται να επανεξοικειωθεί με την καθημερινότητα.

Η αλληλουχία των επεισοδίων θα τον οδηγήσει στη συνειδητοποίηση ότι δεν υπάρχει πλέον θέση γι’ αυτόν ανάμεσα στους ομοίους του και θα κορυφωθεί στη βίαιη ρήξη του με τον κόσμο που τον περιβάλλει. Έτσι, θα καταφύγει αυτόβουλα εξόριστος στο επινοημένο όρος του Βορεάλη, που αποτελεί τον διαρκώς παρόντα τοπικό συμπρωταγωνιστή της ιστορίας.

Με τη φυγή του εγκαινιάζεται το δεύτερο μέρος της πλοκής, που τον βρίσκει ολομόναχο αναχωρητή στην απομόνωση των υψών, να διάγει έναν νωχελικό βίο με συχνές εξορμήσεις στην ορεινή φύση. Κομβικό σημείο θα αποτελέσει η γνωριμία του με ένα ομοίως μοναχικό τσακάλι που τον επισκέπτεται τακτικά σε αναζήτηση τροφής. Οι δυο τους θα συνάψουν έναν ιδιάζοντα δεσμό, και μέσω αυτού, και λόγω της παρατεταμένης αποχής του από τα ανθρώπινα δρώμενα, ο ερημίτης των βουνών θα παρασυρθεί σ’ έναν κόσμο αποσπασμένο από την πραγματικότητα, όπου τα απτά και χιμαιρικά τοπία εξομοιώνονται από κοινού σε μια εύθραυστα ειδυλλιακή συνθήκη. Ώσπου η πραγματικότητα παρεμβάλλεται για να γκρεμίσει τα όνειρά του και να τον προσγειώσει από την αιθεροβασία του.

Μια ωδή στην άγρια φύση και παράλληλα μια ελεγεία για την απώλειά της στη σύγχρονη τεχνολογική εποχή.