Κάθε αναφορά (ποιητική έστω) στο Αόρατο, στο Αφατο, στο Αρρητο, στο Αγνωστο, στο Ασύλληπτο από την ανθρώπινη λογική είναι μια καλή αφορμή επανεκκίνησης και αναβάθμισης τής πανανθρώπινης συνειδητότητας.

Έτσι λοιπόν βολιδοσκοπήθηκε η σύγχρονη λογοτεχνική παραγωγή ως προς τις δυνατότητές της να εικονοποιήσει το Αφατο. Το αποτέλεσμα ήταν καταπληκτικό. Πολυσυλλεκτικός ο σκοπός, πολύχρωμο ψηφιδωτό το αποτέλεσμα.

Έγιναν δεκτά σχεδόν όλα τα υποβληθέντα πονήματα. Ποιήτριες και ποιητές στάθηκαν στο ύψος των πολιτιστικών ευθυνών τους και το αποτέλεσμα διατίθεται προς μελέτη και έρευνα.

Ένα πανόραμα των αχαρτογράφητων αόρατων πεδίων από σύγχρονους «τοπογράφους»-«χωροτάκτες»-διανοητές.

Γιατί η Ποίηση, εάν δεν συνομιλεί με το Αρρητο, με το Αφατο, με το Αόρατο, με το Αγνωστο καταντάει ανούσια πεζολογική εγκεφαλική άσκηση εξόδου από τον λαβύρινθο, δίχως απτά αποτελέσματα.