Στο παρόν βιβλίο παρουσιάζονται 4 διαχρονικά κείμενα του 20ού αιώνα τα οποία πραγματεύονται την έννοια, την σημασία καθώς και την πρακτική του ανταρτοπολέμου.

Το πρώτο, του Β. Ι. Λένιν το οποίο πρωτοδημοσιεύτηκε το 1906, εξετάζει τις διάφορες μορφές ανταρτοπολέμου οι οποίες εκδηλώνονται αναπόφευκτα κατά την πορεία ενός επαναστατικού κινήματος προς την εξουσία. Πρόκειται για ένα κείμενο που επηρέασε βαθύτατα την πολιτική σκέψη πολλών μετέπειτα κομμουνιστών ηγετών, με πιο διάσημο τον Μάο Τσε Τουνγκ.

Το δεύτερο, γραμμένο προς το τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, απευθυνόταν προς την γερμανική αντιστασιακή οργάνωση «Werwolf» η οποία είχε συσταθεί σε μια απέλπιδα προσπάθεια να αντιστραφεί η διαφαινόμενη ήττα και καταστροφή.

Το τρίτο, διανεμήθηκε από την ηγεσία του IRA στα επιχειρησιακά στελέχη του προς το τέλος της δεκαετίας του ’70. Ήταν η περίοδος που το αντάρτικο πόλεων στην Βόρειο Ιρλανδία είχε κλιμακωθεί, τόσο λόγω των ενεργειών των ανταρτών όσο και εξαιτίας των διώξεων από την κυβερνητική αστυνομία και τον Βρεταννικό Στρατό.

Το τέταρτο, γράφτηκε από την CIA και διαμοιράστηκε στους αντάρτες Κόντρας της Νικαράγουας με στόχο την ανατροπή των Σαντινίστας. Το κείμενο, με απλά λόγια, αναλύει τον τρόπο με τον οποίο οι ψυχολογικές επιχειρήσεις, σε συνδυασμό με τις στρατιωτικές, μπορούν να επιτύχουν την ανατροπή ενός καθεστώτος και την εγκαθίδρυση ενός άλλου.

Κάθε κείμενο συνοδεύεται από μία αντίστοιχη εισαγωγή καθώς και αναλυτικές υποσημειώσεις, ώστε ο αναγνώστης να κατανοήσει καλύτερα τους σκοπούς που είχε καθώς και τις συνθήκες υπό τις οποίες γράφτηκε.