«Αγαπημένο τέκνο της συνάντησης των επιστημών με τη λογοτεχνία είναι η ιατρική», έγραφε το 2010 η καθηγήτρια λογοτεχνίας Edwige Comoy Fusaro, παραπέμποντάς μας στην ινδοευρωπαϊκή ρίζα med- (φροντίζω), από όπου το λατινικό mederi (περιθάλπω) και το αρχαιοελληνικό μέδομαι (μεριμνώ, έχω την έγνοια, επινοώ, σχεδιάζω, κατορθώνω). Η ίδια τόνιζε επίσης πως η ιατρική είναι «η λιγότερο επιστημονική μεταξύ των επιστημών, όντας πιο κοντά στις επιστήμες του Ανθρώπου -η πιο ανθρώπινη μεταξύ τους- καθώς είναι ιδιαίτερα αισθητός ο “λογοτεχνικός” της χαρακτήρας στην κλινική της πράξη». Εκεί δηλαδή -ας προσθέσω- όπου ο γιατρός δημιουργεί την αναγκαία «θεραπευτική σχέση» εντός της οποίας θα συζητήσει με τον πάσχοντα και θα αναζητήσει με την κλινική του εξέταση την παθολογική σημειολογία την οποία θα «μεταφράσει» νοσολογικά, καταφεύγοντας στην τρέχουσα επιστημονική γνώση, για να διατυπώσει μια διάγνωση και να σχεδιάσει μια θεραπεία.

Βέβαια, η επιστήμη μπορεί να σφάλλει, άλλωστε η διαψευσιμό¬τητα του Popper είναι κριτήριο επιστημοσύνης - μια επιστημο-νική θέση να μπορεί να ελεγχθεί και να αποδειχθεί λανθασμένη. Πρόβλημα δεν είναι το «σφάλλειν», αλλά η ιδεολογική χρήση της επιστήμης, που μπορεί να προωθείται, όπως θα δούμε, και λογοτεχνικά. Κι ας προσθέσω ακόμα ότι στη θεραπευτική συνάντηση γιατρού-ασθενούς ο γιατρός θα αναλάβει την ευθύνη μιας απόφασης εξ ου και η ηθική διάσταση της ιατρικής. Γι’ αυτό άλλωστε, έννοιες όπως υγεία, ασθένεια / νόσος / αρρώστια (όπως κι αν λέγονται στα λεξικά) «ενσωματώνουν [και] αξιακές κρίσεις».

Ο τόμος περιλαμβάνει 18 δημοσιευμένα κείμενα της τελευταίας 20ετίας, που σχετίζονται ποικιλοτρόπως με την (Ψυχ)Ιατρική & τη Λογοτεχνία.