"Ωρέ Αγγέλικα, δεν τηνε γράφουμε εμείς ευτούνη την ομιλία;"
Ίσως είχε έρθει εκείνη η ώρα που όσα μας μεγάλωσαν κι έγιναν σώμα καθεμιάς ζητούσαν τώρα να "ομιλήσουν", να γίνουν κοινό μας σώμα - ή καλύτερα, να μας δείξουν ότι όλα ετούτα τα χρόνια δεν ήταν παρά αυτό: το κοινό μας σώμα.
Έτσι μια βραδιά, στα μισά του Ιούλη του '17, αρχίνησε ένας ντελάλης να μιλεί στην πίσω μεριά μιας σκισμένης αφίσας από το πανηγύρι του ’η Λύπιου. Και δίπλα στον ντελάλη εμείς, να αναρωτιόμαστε πού ξεφύτρωσαν ετούτες οι αράδες, ποια γλώσσα μιλούσε στο αυτί μας και πέρναγε τώρα στο χαρτί.

Ήταν εκείνη που μας νανούριζε με τη φωνή της νόνας μας, που μας μάλωνε και μας κανάκευε με τη φωνή της μάνας και του πατέρα μας, εκείνη που έκανε την καλημέρα του γείτονα να μοιάζει θεατρική πράξη, της ορμήνεια της γρίας ποίηση και τα "χρυσά δώρα του Απόλλωνα" παιχνίδι στα χέρια και τα στόματα αγράμματων ανθρώπων που αιώνες τώρα έβγαζαν τέχνη απ' τη ζωή. Τέχνη λαϊκή. Ήταν η γλώσσα που δε μαθεύτηκε στα βιβλία του σχολειού, που έσπαγε τις αλυσίδες της "εγγραματοσύνης", η γλώσσα που ήταν πέρα για πέρα βιωμένη.

Όλα ετούτα τα ακούσματα γίνανε "μιλήματα". Μιλήματα που μάλλον είχε έρθει πια ο καιρός να ακουστούν με φωνή γυναικεία. Αυτή ήταν η πηγαία ορμή και ανάγκη που έδωσε πνοή σε αυτή την έμπνευση της στιγμής. Κι αυτή απλώθηκε σε μια παρέα κοριτσιών που δεν τα ένωνε παρά η κοινή μνήμη, ο κοινός τόπος. Και που τελικά κοινός τους τόπος έγινε η επιστροφή στις προσωπικές μνήμες καθεμιάς, για να συναντηθούν και να ζωντανέψουν πάνω στη θεατρική σκηνή λίγους μήνες μετά.

Ό,τι θα διαβάσετε στις επόμενες σελίδες είναι γέννημα αγνής φιλίας και βαθιάς αγάπης για το νησί με τους μουρλούς, έξυπνους, ρομαντικούς, κανταδόρους, ενίοτε φαμφαρόζους και κουτοπόνηρους παπατζήδες. Αλλά, κυρίως, είναι γέννημα και θρέμμα εκείνων που μας έθρεψαν. Των πρωταγωνιστριών της Ζακυνθινής παιδικής μας ηλικίας, που είχε γεύση αυγολέμονο και κόκορο σάρτσα. Των γιαγιάδων μας.
Και μιας που τόσο παίνεμα τση κάμαμε ευτούνης τση γλώσσας, τα υπόλοιπα ας σας τα πει μοναχή τση.