Ο κόσμος θα ήταν σίγουρα καλύτερος, αν οι άνθρωποι μπορούσαν, από την κατάσταση της αμάθειας και της ημιμάθειας όπου μπορεί να βρίσκονται, να περάσουν στην γνώση. Όχι στην εξωτερική, αλλά στην εσωτερική γνώση των πραγμάτων.

Η εσωτερική γνώση των πραγμάτων δεν έχει σχέση με το πόσα βιβλία έχουμε διαβάσει, ή σε πόσα σχολεία έχουμε φοιτήσει. Η εσωτερική γνώση αποκτάται με τη διεύρυνση της συνειδητότητας. Η κοινωνική θέση, η καταγωγή, η οικονομική κατάσταση, το είδος του επαγγέλματος, δεν έχουν καμιά σχέση με την ικανότητα του ατόμου να διευρύνει τη συνειδητότητά του.

Η ιστορία μας αφορά μια γιαγιά, την Ελένη, τη Νόνα Ελένη, όπως συνηθίζεται να αποκαλείται η γιαγιά στα Επτάνησα. Η Νόνα Ελένη δεν είχε εξωτερική μόρφωση, δεν είχε μάθει γράμματα, εκτός από εκείνα τα βασικά που της είχε μάθει η δασκάλα της η Εσθήρ, η Οβριά, μάγισσα από τα Γιάννενα. Κι όμως, η Ελένη είχε την ικανότητα να ελέγχει τη θέληση και τη σκέψη των ανθρώπων, να προβλέπει και να ρυθμίζει το μέλλον.

Λένε πως οι άνθρωποι που έχουν αυτές τις ιδιαίτερες ικανότητες και δυνατότητες, είναι εκείνοι που έχουν πολλές συσσωρευμένες εμπειρίες από προηγούμενες ενσαρκώσεις. Ίσως αυτό να συνέβαινε και με τη Νόνα Ελένη.

Η ζωή δεν τελειώνει ποτέ. Τα αγριολούλουδα μαραίνονται το χειμώνα και ξαναφυτρώνουν την άνοιξη, στο ίδιο μέρος, πιο όμορφα και πιο μυρωδάτα. Η Φύση ξαναγεννιέται, ο κύκλος είναι αέναος, καθώς κάθε τέλος σηματοδοτεί την αρχή μιας νέας φάσης ζωής. Οι ιστορίες των ηρώων αυτού του βιβλίου αποτελούν ζωντανό παράδειγμα αυτής της πραγματικότητας.