Ο καθηγητής Αβραμέας εξηγεί με συγκίνηση τη γενετική σταθερότητα του Ginkgo biloba. Το ύφος του είναι επίσημο και σοβαρό, η γλώσσα του λόγια και εκλεπτυσμένη, τα χείλη και τα χέρια του τρέμουν ελαφρά. Προσπαθεί το ύφος και η γλώσσα του να αποδώσουν τη σημασία για την επιστήμη αυτού του ζωντανού απολιθώματος, αυτού του δέντρου που η μορφή του έχει παραμείνει αναλλοίωτη στους αιώνες των αιώνων...

Αυτή είναι η τελευταία παράδοση που παρακολουθεί στο πανεπιστημιακό αμφιθέατρο ο φοιτητής Φώτης Καραδήμος. Στη συνέχεια, κυνηγημένος από τη χουντική Ασφάλεια, φυγαδεύεται με τη βοήθεια δύο καθηγητών του στο εξωτερικό. Γρήγορα αναδεικνύεται σε λαμπρό επιστήμονα στην Ευρώπη, μέχρι που οι εκεί πανεπιστημιακές μεταρρυθμίσεις, ο επιστημονικός του ρομαντισμός, το πάθος για την έρευνα και η εμμονή σε αξίες που φθίνουν τον αφήνουν άνεργο. Μετά από 25 χρόνια, επιστρέφει ως καθηγητής στο ελληνικό πανεπιστήμιο σε μια εποχή που το δέντρο της μεταπολίτευσης, ποτισμένο με φανατική αισιοδοξία από όλο το πολιτικό σύστημα, αρχίζει να δίνει τους πικρούς καρπούς του.

Μέσα από τη γεμάτη χιούμορ και τόλμη αφήγηση της προσωπικής και επαγγελματικής διαδρομής του ήρωα, αναδύεται απτό το πρόσωπο της πανεπιστημιακής κοινότητας και της ελληνικής κοινωνίας των τελευταίων σαράντα χρόνων. Ο βίος και η πολιτεία του πάθους και της αφέλειας σ' έναν κόσμο που γλιστρά προς την απάθεια και τον κυνισμό. Χωρίς απαραίτητα το τέλος να είναι τόσο δυσοίωνο.