Οι ομάδες και οι θεσμοί βρίσκονται σε μία διαρκή συγκρουσιακή ταλάντωση μεταξύ επανάληψης και αλλαγής. Το παλιό, όταν επαναλαμβάνεται, προσφέρει την ασφάλεια του οικείου, παρόλο που αυτό που επαναλαμβάνεται μπορεί να προκαλεί πόνο. Από το άλλο μέρος, η αλλαγή, παρά το γεγονός ότι -ιδιαίτερα στις κοινωνίες και στους Θεσμούς- ενδυναμώνεται συχνά από ουτοπίες, μπορεί να προκαλεί άγχος.

Μέσα από το πρίσμα της ψυχανάλυσης, η συγκρουσιακότητα, τόσο στην ενδο-ψυχική όσο και στην δι-υποκειμενική της διάσταση, είναι η κατεξοχήν συνθήκη κάθε αλλαγής: Από τις πρώτες καταστατικές αλλαγές στη ζωή, όπως η γέννηση, το μεγάλωμα, ή οι αποχωρισμοί από τη μητέρα ή το σπίτι, μέχρι τις αλλαγές που έρχονται στη συνέχεια.

Αλλαγές που φέρνει η σύναψη και η δυναμική των δι-υποκειμενικών δεσμών, η σύνδεση και η απο-σύνδεση μέσα σε ομάδες και θεσμούς, στα ζευγάρια ή στις οικογένειες, στα ιδρύματα ή στη θεραπεία, οι οποίες προκαλούν συγκρούσεις.

Συγκρούσεις ενορμητικές, συγκρούσεις δι-υποκειμενικές, συγκρούσεις ανάμεσα στο μέσα και στο έξω, ανάμεσα στο οικείο και στο ανοίκειο, ανάμεσα στο ψυχικό και το δι-υποκειμενικό, το κοινωνικό και θεσμικό, ανάμεσα στην επιθυμία και την πραγματικότητα, στην πραγματικότητα του ενός και τις πραγματικότητες των άλλων.