Το βιβλίο αυτό αναπτύσσεται σε διττό άξονα. Πρώτα πρώτα διερευνά τη ζωή και το έργο του Πάτροκλου Καραντινού, ενός από τους σημαντικότερους Έλληνες αρχιτέκτονες μεταξύ της τρίτης και της έβδομης δεκαετίας του 20ου αιώνα.

Ο Καραντινός, ένθερμος υποστηρικτής και αντιπροσωπευτική μορφή της αρχιτεκτονικής του «μοντέρνου κινήματος» στην Ελλάδα, καθώς και προσωπικότητα με διεθνή προβολή, είναι μεταξύ άλλων ο αρχιτέκτων πολλών σχολικών διδακτηρίων της δεκαετίας του '30, των αρχαιολογικών μουσείων Ηρακλείου Κρήτης και Θεσσαλονίκης, καθώς και κτιριακών μονάδων του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, στο οποίο δίδαξε και ως καθηγητής Αρχιτεκτονικής. Το πλούσιο έργο του, εντούτοις, και η ιδεολογική του πορεία σε μια εποχή που χαρακτηρίστηκε από τη σπασμωδική αναζήτηση του «ελληνικού χαρακτήρα» και από το βάρος της προσωπικότητας του Δημήτρη Πικιώνη, δεν είχαν ώς σήμερα αναλυθεί συστηματικά.

Η παρούσα εργασία, αποτέλεσμα πολυετούς έρευνας, επιδιώκει να εξαντλήσει κάθε δυνατότητα κατανόησης του περιεχομένου της σχεδιαστικής έρευνας αλλά και του οράματος του Κεφαλλήνιου δημιουργού για τον κοινωνικό ρόλο της αρχιτεκτονικής.

Παράλληλα ωστόσο αναπτύσσεται εδώ μια άλλη αφήγηση, ένα είδος ιστορίας της αρχιτεκτονικής κουλτούρας στην Ελλάδα από τις αρχές του 20ου αιώνα ώς τη δεκαετία του ΄70. Το γενικότερο αυτό γνωστικό πλαίσιο είναι προφανώς απαραίτητο για την κατανόηση του έργου του Καραντινού, αλλά σε πολλές περιπτώσεις αποκτά αυτόνομα χαρακτηριστικά και καταλήγει στην αποκάλυψη και τη νέα αξιολόγηση γεγονότων, δράσεων, εκδηλώσεων και πρωταγωνιστών με αποφασιστικό ρόλο για τη διαμόρφωση του σύγχρονου ελληνικού αρχιτεκτονικού -και όχι μόνο- πολιτισμού. Στην ελλιπή ακόμα γνώση αυτής της έντεχνης αρχιτεκτονικής παράδοσης το ανά χείρας βιβλίο συμβάλλει με τρόπο κριτικά δόκιμο και αφηγηματικά ελκυστικό.