Στο βιβλίο του αυτό ο συγγραφέας με τα διάφορα αυτοτελή κείμενά του χρονογραφεί την επικρατούσα κατάσταση, όπου το ανθρώπινο πνεύμα κλυδωνίζεται σε ένα περίκλειστο δυστοπικό περιβάλλον. Είναι ένας απροσδιόριστος διανοητικός χώρος, όπου αιωρείται η ίδια ιδέα περί μίας ευδαίμονος ζωής, η οποία όμως αποδίδεται με διαμετρικά αντίθετες μεταφράσεις, διατυπώσεις και τοποθετήσεις. Οι άνθρωποι πιστεύοντας, ότι έχουν επινοήσει τις ορθές λύσεις των κοινωνικών προβλημάτων διαπιστώνουν ότι αυτές οι αναγωγές δεν ταιριάζουν με τα προσδοκώμενα. Αυτό κατά το μάλλον οφείλεται στο ότι κάθε φορά η κάθε προσπάθεια του κάθε ανθρώπου αποδεικνύεται ελλιπής κατά την τροφοδότηση των σωστών δεδομένων, των απαιτουμένων για την ενδεδειγμένη λύση προβλημάτων. Το μεγάλο σφάλμα των πολιτών είναι, ότι αγνοούν την συνθήκη, την ορίζουσα, ότι η αξιολόγηση πληροφοριών, προσώπων, καταστάσεων και προθέσεων απαιτεί κατοχή του ουσιωδέστερου εφοδίου που λέγεται γνώση. Γνώση προϋποθέτουσα υποβοήθηση ορθής και υπευθύνου παιδείας. Κάθε πρόβλεψη με τους παραδοσιακούς υπολογισμούς για το αύριον της ελληνικής κοινωνίας -εκ των πραγμάτων- αποδεικνύεται μάταιη. Το μόνο που απομένει είναι μία ενσυνείδητος και ειλικρινής προσευχή προς την ανωτέρα χριστιανική δύναμη που πάντοτε διαθέτει την υπομονή να μας ακούσει.