Ένας νεαρός Μαθηματικός, ο Έκτορας και ένας Βιολόγος, ο Στέλιος, προσπαθούν να ανακαλύψουν, αν βρίσκοντας μια επιλογή του παρελθόντος μέσα στο μυαλό μας, μπορούμε με κάποιο τρόπο να βιώσουμε, την δεύτερη εκδοχή της. Στην προσπάθεια αυτή, που γίνεται κατά την διάρκεια ενός σπάνιου γεωμαγνητικού φαινομένου, μία συσσώρευση συμπτώσεων, ενεργοποιεί μια κβαντική διεμπλοκή του Έκτορα, που του δίνει μια διττή υπόσταση. Ζει ταυτόχρονα σε δύο κόσμους, αλλά με διαφορετική μέτρηση του χρόνου. Σε κάθε κόσμο, όλες οι συνθήκες των ανθρώπων που γνωρίζει είναι ίδιες, αλλά αυτός έχει διαφορετικές ιδιότητες, διαφορετικό τρόπο ζωής και το κυριότερο; Διαφορετική αγαπημένη. Προσπαθώντας να επανέρθει στην αρχική του κατάσταση, οργανώνει μία ομάδα επιστημόνων, που προσπαθούν να ανακαλύψουν, τον μηχανισμό της διεμπλοκής.

Στην πορεία όμως, η μία του υπόσταση, ερωτεύεται την αγαπημένη της άλλης υπόστασης, με αποτέλεσμα η αρχική επιλογή, να μετατρέπεται, εκθετικά, σε διπλή επιλογή, δηλαδή με τέσσερις εκδοχές. Ταλαντεύεται συνεχώς, χωρίς να μπορεί να επιλέξει. Ταυτόχρονα, αρχίζουν να αλλάζουν οι επιθυμίες και οι φιλοδοξίες του, δημιουργώντας του καινούριους προβληματισμούς. Οι δύο γυναίκες που υπάρχουν στη ζωή του, φαίνεται να απευθύνονται στο ίδιο άτομο, αλλά κάθε μία, έχει νοητική επαφή, με μία από τις δύο υποστάσεις. Φαινομενικά, υπάρχει μια διπλή σχέση και ένα αναπτυσσόμενο ερωτικό τρίγωνο, αλλά στην πραγματικότητα, είναι δύο άκρως καθαρές και ξεχωριστές σχέσεις, βιολογικά όμως, με το ίδιο άτομο. Θα μπορέσει ο Έκτορας, να επανέλθει στην αρχική του κατάσταση και αν το κάνει, θα έχει τους ίδιους στόχους; Μήπως καταρρεύσει η μία του υπόσταση και μαζί της χάσει τον μισό του εαυτό;

Αξίζει άραγε, να μπορούμε να ζούμε τις άλλες μας επιλογές, όταν έχουμε ζήσει τις πρώτες; Μήπως, αν γυρίσουμε πίσω, να διαλέξουμε κάτι άλλο στη ζωή μας, τα διλλήματα πολλαπλασιασθούν και μας συντρίψουν; Ίσως πάλι, να φτιάχνουν ένα καλύτερο μέλλον. Το μεγάλο ερώτημα όμως είναι: Μπορούμε να απαντήσουμε με σιγουριά, αν είμαστε εμείς ή ο κβαντικός εαυτός μας; O Χρόνος, φτιάχνει ένα προπέτασμα. Κανείς δεν ξέρει, αν πίσω από τον καθρέπτη ο εαυτός μας, μας βλέπει σαν το είδωλό του.