Κάθε φορά που αντιμετωπίζω μια τέτοια κατάσταση, νιώθω την απέραντη μοναξιά του ηθοποιού. Όμως ο « ρόλος » μου με περιβάλλει σαν διάφανη μεμβράνη που με προστατεύει στενά. Νιώθω σαν να ’μαι μέσα σε απόρθητο κάστρο. Ο « ρόλος » μου διαγράφει εξαίσια τα όρια του μυαλού και του σώματός μου, σαν αιθέρας που με προφυλάσσει από την πραγματικότητα. Ακόμα κι αν ο σκηνοθέτης έχανε την ψυχραιμία του και με γρονθοκοπούσε, ξέρω ότι η γροθιά του θα έπεφτε στο κενό και δεν θα μπορούσε πραγματικά ποτέ να με χτυπήσει. Το ξέρω, είμαι βέβαιος, αλλά η επίγνωση αυτή δεν πηγάζει από τον « πραγματικό κόσμο ».

EΝΑΣ AΣΤΕΡΑΣ ΤΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥ έρχεται αντιμέτωπος με τον παραλογισμό της ύπαρξής του, σε αυτή τη σκληρή ανατομή της φήμης, γραμμένη από ένα ίνδαλμα της ιαπωνικής λογοτεχνίας.