Ο Ουάιλντ έγραψε συνολικά εννιά παραμύθια, που κυκλοφόρησαν σε δύο τόμους - The Happy Prince and Other Tales (Ο Ευτυχισμένος Πρίγκιπας και άλλα παραμύθια) το 1888 και A House of Pomegranates (Το σπίτι με τις ροδιές) το 1891. Τα εννιά παραμύθια της συλλογής, αν και δεν κέρδισαν την προσοχή του κοινού με τον τρόπο που το πέτυχε Το πορτρέτο του Ντόριαν Γκρέυ ή τα θεατρικά έργα που ακολούθησαν, ήταν και παραμένουν μικρά λογοτεχνικά αριστουργήματα. Με τον τρόπο τους αποδεικνύουν πόσο κοντά είναι ο λόγος του παραμυθιού με αυτόν του μαγικού ρεαλισμού, όπως βέβαια και πώς, μέσα από την εξιστόρηση μιας ιστορίας που κρατά όλα τα στοιχεία της παραμυθιακής αφήγησης, μπορεί κανείς να ασκήσει κοινωνική κριτική, να καταθέσει ιδεολογικές απόψεις και να περιγράψει ανθρώπινους τύπους. Ο σκληρός εγωκεντρισμός του Ντόριαν Γκρέυ εκφράζεται επίσης και στο παραμύθι «Ο νεαρός Βασιλιάς»? τη σκληρή στάση της άρχουσας τάξης θα τη συναντήσουμε και στα «Γενέθλια της Ινφάντα»? την εκμετάλλευση του ανήμπορου θα την παρακολουθήσουμε και στον «Πιστό φίλο»? τη δύναμη του έρωτα να θυσιάζει στο «Η Αηδόνα και το Ρόδο» και η αδιαφορία της κρατικής εξουσίας προς τους πάσχοντες θα δούμε να μας συγκλονίζει στον «Ευτυχισμένο Πρίγκιπα».

Αλλά ακόμα και οι απόψεις του για την ουσία της Τέχνης, η κριτική του προς όσους απλώς τη χρησιμοποιούν χωρίς και να τη σέβονται, η ουσιαστικά ελεύθερη, όσο και θαρραλέα, στάση του απέναντι στην Εκκλησία, μα και σε όσους τη διοικούν, όπως και ο φωτισμός της ανοησίας κάθε υπερφίαλου, αλλά και η αναζήτηση της σχέσης ψυχής και σώματος - όλα αυτά αποτελούν τις βάσεις που πάνω τους έχουν στηθεί ιστορίες οι οποίες αφήνονται στη ροή μιας φανταστικής εξιστόρησης, και ταυτόχρονα υποστηρίζουν τη συνύπαρξη του μαγικού με το ρεαλιστικό.