Τα τρία έργα που μεταφράζονται εδώ (Τρωάδες, Εκάβη, Ελένη) περιστρέφονται γύρω από αιχμάλωτες γυναικείες μορφές, με επίκεντρο την Εκάβη και την Ελένη. Στις δύο πρώτες τραγωδίες, συμπαρατάσσονται όλες οι Τρωάδες σύσσωμες με κορυφαία την Εκάβη και, από την άλλη, στέκει ολομόναχη, παρούσα ή απούσα, αιχμάλωτη των Αχαιών ή των Αιγύπτιων, η Ελένη. Η επιλογή της ευριπίδειας Ελένης, με την ανατρεπτική παραλλαγή του μύθου, προκρίθηκε ως σκηνική πράξη που ακροβατεί διακριτικά ανάμεσα σε κωμικά και δραματικά στοιχεία, οδηγώντας οπωσδήποτε σε αποφόρτιση του ζοφερού κλίματος της τρωικής καταστροφής που διαποτίζει τις άλλες δύο τραγωδίες.

Εν τέλει η ξανθή ηρωίδα, στο συγκεκριμένο έργο αυτονομείται με σεμνότητα στον δικό της μύθο και δεν έχει σχέση με την προκλητική Σπαρτιάτισσα των Τρωάδων ούτε, βέβαια, το αισιόδοξο τέλος της Ελένης προοιωνίζεται ότι κάπου στο ’ργος καραδοκεί ο κυκλοδίωκτος εκδικητής, ο Ορέστης. Η Μικρασιατική Καταστροφή της Τροίας, με τους αιώνες αλλάζει ονόματα κατά μήκος της ακτής καταλήγοντας στις μέρες μας στη σφαγή της Γάζας.

Μετά τις τριλογίες: «Θηβαϊκός κύκλος» (Σοφοκλής: Ο Οιδίποδας Τύραννος , Ο Οιδίποδας στον Κολωνό, Αντιγόνη) και «Τρεις εκδοχές της Ηλέκτρας» (Αισχύλος: Χοηφόρες, Σοφοκλής: Ηλέκτρα, Ευριπίδης: Ηλέκτρα), ο ποιητής Δημήτρης Καλοκύρης συνεχίζει τις τριαδικές προσεγγίσεις στον αρχαίο ποιητικό λόγο, τη φορά αυτή συνδέοντας τρεις ευριπίδειες τραγωδίες που κατ άγονται από τον Tρωικό Πόλεμο.