ΓΡΑΜΜΕΝΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΘΟΔΙΚΗ ΒΕΛΤΙΩΣΗ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΟΣ

«Έχω μια κουβέντα να πω σχετικά με το θέμα των βαθυστόχαστων συγγραφέων, που τελευταία έχουν γίνει αναρίθμητοι και που γνωρίζω πολύ καλά πως ο συνετός κόσμος είναι αποφασισμένος να με συμπεριλάβει σ’ αυτούς. Συνεπώς υποθέτω πως, ως προς το βάθος, για τους συγγραφείς ισχύει ό,τι και για τα πηγάδια, … ότι συχνά, όταν δεν υπάρχει απολύτως τίποτε στον πάτο εκτός από ξερό χώμα, ... περνιέται παρ’ όλα αυτά για απίστευτα βαθύ, όχι για κανέναν άλλο σοφό λόγο, αλλ’ απλώς γιατί ’ναι απίστευτα σκοτεινό».

Το Μια Ιστορία βαρελιού του κορυφαίου Ιρλανδού συγγραφέα Τζόναθαν Σουίφτ, γνωστότερου για τα Ταξίδια του Γκιούλιβερ, είναι μία από τις ευφυέστερες και τις πιο ξεκαρδιστικές σάτιρες που γράφτηκαν ποτέ. Θρησκεία, φιλοσοφία, συγγραφείς, κριτικοί, «μοντέρνοι» διανοούμενοι και ψευτοεπαΐοντες δέχονται ανεξαιρέτως τα βέλη του συγγραφέα, που σαρκάζει -και αυτοσαρκάζεται- με απαράμιλλη ευρηματικότητα και θαυμαστή ευρυμάθεια.

O Χάρολντ Μπλουμ, στον Δυτικό Κανόνα, χαρακτηρίζει το Μια Ιστορία Βαρελιού ως την «καλύτερη πρόζα στην αγγλική μετά τον Σαίξπηρ». Η ιδιοφυΐα του Σουίφτ τον κατατάσσει στην παρέα των μεγαλοφυών σατιρικών: του Αριστοφάνη, του Γιουβενάλη, του Οράτιου, του Ραμπελαί, του Θερβάντες, του Λώρενς Στερν, του Καρλάιλ, του Τζόυς.