Μια γειτονιά του Λονδίνου μεταμορφώνεται για λίγα λεπτά σε μικρή Σοβιετία, η τελευταία Οικουμενική Σύνοδος του έτους 787 μ.Χ. εξασφαλίζει στον αφηγητή βίζα για τις ΗΠΑ, η Πράγα του Κάφκα θα πρέπει να περιμένει, αφού σε μια νυχτερινή περιπλάνηση στα στενά της παλιάς πόλης αναδύεται ύπουλα το ελληνικό μετεμφυλιακό κράτος, ενώ σε μια παιδική χαρά, κατά ειρωνικό τρόπο, ο συγγραφέας συνειδητοποιεί ότι δεν μπορεί να είναι ubiquitous, ούτε καν ουμπίκικους.

Αναμνήσεις, σκέψεις και συνειρμοί, που ενίοτε εκκινούν από εικόνες, στίχους, βιβλία και μουσικές, διαμορφώνουν μια παράλληλη πραγματικότητα, η οποία διασταυρώνεται με την πραγματική πραγματικότητα. Διασαλεύονται έτσι οι έννοιες του χώρου και του χρόνου που, όπως βεβαιώνει ο ’λμπερτ Αϊνστάιν, «δεν είναι παρά τρόποι να σκεφτόμαστε, όχι συνθήκες στις οποίες ζούμε».

Τα πεζά κείμενα του Ουμπίκικους ακροβατούν ανάμεσα στην αφηγηματική λογοτεχνία, το δοκίμιο και την αυτομυθοπλασία. Χάρη στη λοξή ματιά του συγγραφέα, αλλά και στην απόσταση που προσφέρει το χιούμορ, προβάλλεται συχνά σε πρώτο πλάνο το παράδοξο, το απροσδόκητο ή η κωμική διάσταση των γεγονότων, η οποία, ούτως ή άλλως, σπανίως στερείται τραγικότητας.