«Κλαίω με αναφιλητά στο τηλέφωνο. Δεν έπρεπε να βγω χθες το βράδυ. Ποια μάνα βγαίνει για ποτό κι αφήνει ένα δεκάχρονο στο σπίτι; Είμαι ο χειρότερος άνθρωπος στον κόσμο και καλά να πάθω. Σωριάζομαι στο πάτωμα και μισώ τον εαυτό μου. Μια καλή μητέρα θα ’τρεχε να βρει το παιδί της, αλλά εγώ δεν μπορώ να κουνηθώ.
«Πόσες ώρες λείπει; Τον είδες όταν γύρισες;» με ρωτάει η Τζένι.
Προσπαθώ να θυμηθώ. Νομίζω ότι είχα μπει παραπατώντας μεθυσμένη στο δωμάτιό του για να του δώσω ένα φιλί, αλλά δεν είμαι και σίγουρη. Ίσως απλώς σύρθηκα κι έπεσα στο κρεβάτι με τα ρούχα μου.
«Δεν είμαι σίγουρη…» λέω πλημμυρισμένη από ντροπή.»

Η Φλόρενς, στα τριάντα της, αποτυχημένη πρώην τραγουδίστρια, άνεργη στο Λονδίνο και διαζευγμένη μητέρα του δεκάχρονου Ντίλαν, ερευνά τους λόγους της εξαφάνισης ενός πάμπλουτου συμμαθητή του γιου της. Στην προσπάθειά της να αποδείξει ότι ο δικός της γιος δεν έχει καμία σχέση με την εξαφάνιση του άλλου παιδιού, μετατρέπεται σε αυτοσχέδια ερευνήτρια. Από την πιο απενοχοποιημένη πένα της σύγχρονης αμερικανικής λογοτεχνίας.