Με την “Κούτα” ο Αγγελος Γέροντας ολοκληρώνει τη γοητευτική τετραλογία “Μονήρεις επιβάτες του χρόνου”. Με έναν μοναδικό τρόπο ζωγραφίζει την ιστορία που γράφτηκε, αλλά και την ιστορία που δεν γράφτηκε. Πρόκειται για την προσωπική ιστορία του καθενός, αλλά και όλων, σε σχέση με μια διαδρομή στον χρόνο, που γίνεται άχρονος.

Μέσα στην κούτα, υπάρχουν κρυφοί θησαυροί. Πρόκειται για νοσταλγικές αναμνήσεις του παρελθόντος και του μέλλοντος. Αλλά και φανερές και ανομολόγητες προσδοκίες που διατρέχουν την ανθρώπινη διαδρομή, χωρίς αρχή και χωρίς τέλος.

Πρόκειται για μια τρυφερή και απεγνωσμένη αναζήτηση του αληθινού νοήματος της ζωής, που συνοψίζεται σε δύο λέξεις: έρωτας και γνώση. Οι δύο αυτές έννοιες συμπυκνώνουν μια ανθρώπινη κατάσταση που, τόσο πραγματικά όσο και ψευδαισθητικά, καλείται να διαχειριστεί τον έρωτα και τη ματαίωση, τη γνώση και την άγνοια.

Ο Γέροντας επικαλείται, μεταξύ άλλων, τον Bono των U2 που τραγουδά: “Ακόμα δεν έχω βρει τι είναι αυτό για το οποίο ψάχνω”.

Η “Κούτα” είναι μία νουβέλα. Όμως, με έναν περίεργο τρόπο, είναι και μια βαθιά ποίηση.

Ο Ζακ Πρεβέρ ορίζει την ποίηση σαν τη “Ζεστή καρδιά των πραγμάτων”, αλλά και σαν “Το πιο ωραίο επώνυμο που μπορούμε να δώσουμε στη ζωή”.

Ας προσθέσουμε λοιπόν εδώ ότι ποίηση μπορεί να είναι το να βλέπουμε την κούτα του Γέροντα τόσο γεμάτη όσο και άδεια. Είναι η μυστική περιουσία του καθένα, για να περιλάβει όνειρα και επιθυμίες, αλλά και κάθε ιστορία του παρελθόντος και του μέλλοντος.