«Το δίκαιο (...) από το ίδιο το κανονιστικό του περιεχόμενο (...) δεν αποτελεί παρά τους ηθικούς και πολιτικούς λόγους που δικαιολογούν την άσκηση κρατικού εξαναγκασμού (...) Από την οπτική γωνία του εξαναγκασμού, το δίκαιο αποτελεί ηθικό maximum: αποτελεί ηθική που δικαιολογεί τη βία (...) Γι’ αυτό η φιλοσοφία του δικαίου δεν δύναται να αποτελεί έναν περιθωριακό κλάδο της πρακτικής φιλοσοφίας (...) Επίσης (...) το δίκαιο (...) από (...) την ίδια την εξαναγκαστή υποχρεωτικότητά του (...) αποτελεί συγχρόνως ηθικό minimum: δεν (πρέπει να) δικαιολογούν όλοι οι ηθικοί λόγοι την άσκηση δημόσιου εξαναγκασμού. Η ηθικοκρατία (moralism) (...) διαστρέφει το ηθικό υπόβαθρο του δικαίου [… Θ]α μπορούσαμε (...) να συλλάβουμε τη φιλοσοφία του δικαίου ως μια αβίαστη συνέχεια της ίδιας της νομικής (αντ)επιχειρηματολογίας (...)? ως αβίαστη συνέχεια, συνεπώς, της ίδιας της νομικής διαφωνίας (...) Όσο μάλιστα βαθύτερη είναι η νομική διαφωνία (...) τόσο υψηλότερο πρέπει να είναι το επίπεδο της φιλοσοφικής δικαϊκής αφαίρεσης (...) Το δίκαιο και η επιστήμη του δεν αποτελούν εφηρμοσμένη φιλοσοφία του δικαίου, το αντίθετο? η φιλοσοφία του δικαίου πηγάζει νομιμοποιημένα και εποικοδομητικά και τρέφεται μόνον από την ίδια τη νομική διαφωνία (...) Καμία φιλοσοφία του δικαίου, επομένως, χωρίς την πρώτη ύλη της νομικής διαφωνίας? ό,τι μάλιστα δεν δύναται να ενσωματώσει ο δικαστής στο σκεπτικό της κρίσης του (...) απλώς δεν ισχύει. Πρόκειται για μια μεθοδολογική λεπίδα (...) σωκρατικής υφής (...).»