ΜΕ ΤΟ ΦΕΓΓΑΡΙ ΑΓΚΑΛΙΑ

Κάθε που το φεγγάρι συναντά την αρχή του
και κύκλος γίνεται τέλειος
έχω γιορτή.
Φορώ το λευκό μου νυχτικό
και βάφω τη σελήνη με τ’ άλικο χρώμα
των ανοιξιάτικων ρόδων.
Το βλέμμα μου αγκαλιάζει δειλά
των αστεριών τη λάμψη
κι αυτά ξεψυχούν στ’ ορφανό μου φιλί.
Στις γειτονιές τ’ ουρανού έχω πρόσωπα
πολλά κι αγαπημένα
που ανταμώνω κάθε πανσέληνο.
Εκεί θωρώ και τα μάτια σου να μαρτυρούν
τα όνειρά σου
που δεν πρόλαβαν να ξημερώσουν αλήθειες.
Κάθε που η Σελήνη ολόγιομη
ντυμένη στα κόκκινα, στήνει χορό
εγώ, δεντρί γυμνό με τα κλαριά απλωμένα
καρτερώ την ψυχή σου να ’ρθει σιμά μου ν’ απαγκιάσει.
και με το λυγμό ενός κορυδαλλού γλυκά να κοιμηθεί.