Γήινα πατήματα για τους ποιητές, που πασχίζουν για τη ματαιότητα, για τη ‘‘χάρτινη’’ δόξα που την παίρνει ο άνεμος, για την αισθητική που έγινε εφήμερη και κενή.

Γήινα πατήματα για τον άνθρωπο, που βαδίζει σε λάθος δρόμους, που αλληλοσπαράζεται, που απαξίωσε τους ηθικούς κώδικες της ζωής.

Γήινα πατήματα για τον Ελληνισμό, που δεν ενστερνίστηκε τις αξίες και τα επιτεύγματα του ένδοξου αρχαίου παρελθόντος και αφέθηκε στη φθορά και την ‘‘κονσερβοποίηση’’ της νέας εποχής.

Η Κωνσταντίνα Αλαμπουρινού, εκπρόσωπος μιας γενιάς διαφορετικής, αλλοτινής, ενάρετης, κάνει, μέσω της ποίησής της, μία ύστατη προσπάθεια για αφύπνιση, για συμφιλίωση, για να τολμήσουμε επιτέλους να αλλάξουμε τα κακώς κείμενα. Κι αν στις λέξεις της καμιά φορά διακρίνεται μια υπερβατική χροιά, που πηγάζει από τα βάθη της ψυχής της, το απόσταγμά τους πάντα πατάει γερά στη γη και την ποτίζει με ελπίδα, με αγάπη, με πόνο για όσα ο άνθρωπος μπορούσε να κάνει, αλλά αδράνησε.