Η ζωγραφική του Δημοσθένη Δαββέτα δεν περιορίζεται στην απλή αναπαράσταση μορφών ή καταστάσεων εστιάζει στην επινόηση και την κατασκευή χαρακτήρων, μια δημιουργική διαδικασία που ενεργοποιεί τη φαντασία ως κινητήρια δύναμη. Αλλωστε, η ίδια η λέξη φαντασία έχει στον πυρήνα της την έννοια του φωτός (φαίνω = φωτίζω, δείχνω, καθιστό ορατό) και την παραγωγική δύναμη του νου να χτίζει εικόνες. Σύμφωνα με τον Didi Huberman η επινόηση (invenire) μπορεί να εννοηθεί σε τρεις διαστάσεις: ως φαντασία που φτάνει στο κατώφλι της δημιουργίας, ως επιτηδευμένη εφευρετικότητα που «ψεύδεται» με ευφυΐα, και τέλος, ως συνάντηση με το ίδιο το αντικείμενο καθεαυτό, που δύναται να αποκαλυφθεί. Ο Δαββέτας καταδύεται σε αυτό το πολύπλοκο πεδίο επινόησης, όπου η δημιουργική πράξη δεν αναπαράγει αλλά ανακαλύπτει - ή καλύτερα, εφευρίσκει το νόημα και τη μορφή ταυτόχρονα.