ΔΥΟ ΚΕΙΜΕΝΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΤΟΥ

Το μέσο που χρησιμοποιεί ο Ουελμπέκ για να ενοποιήσει τα δύο επίπεδα (το ρεαλιστικό και το υπαρξιακό), για να λιώσει όλο αυτό το μοναδικής οξύνοιας κοινωνικό υλικό του σε υπαρξιακή κατάσταση, είναι παραδόξως το «απλό ηθικό συναίσθημα». Το συναίσθημα, πάντα ηθικό για τον Ουελμπέκ, και πάντα αποκαλυπτικό τού είναι των πραγμάτων στην κοσμοθεωρία του, αχρείαστο, λοιδορημένο και εξοβελισμένο στη σύγχρονη ορθολογική φιλελεύθερη Δύση, είναι η συγκολλητική ουσία των λογοτεχνικών αιτημάτων του ... Είναι, με άλλα λόγια, η απόλυτα συναισθηματική φύση των έργων του Ουελμπέκ που ανοίγει μέσα μας τη ρωγμή, για να αντιληφθούμε όχι απλά το έλλειμμά μας, αλλά τη ριζική απελπισία μας όταν, για να το καλύψουμε, παράγουμε ως «νοήματα» για τον εαυτό μας τα προϊόντα του καπιταλισμού μας – κάτι που εγκαθιδρύει συνολικά το υπαρξιακό πεδίο στο ουελμπεκικό σύμπαν: κάθε κατανάλωση, κάθε πεολειχία, κάθε έργο τέχνης, κάθε νέα ή παλιά θρησκεία, κάθε επιτυχημένη κλωνοποίηση, όλα τα «νοήματα» που οι ήρωες του Ουελμπέκ καταφάσκουν ως παιδιά της Δύσης, αποπνέουν αυτό το λυπητερό συναίσθημα με το οποίο τα διαποτίζει ο συγγραφέας τους: τη συνείδηση της βέβαιης αποτυχίας τους.

Το βιβλίο αυτό ξεκινά από το Κάποιοι μήνες της ζωής μου ως ρητορική Απολογία του διαβόητου celebrity Ουελμπέκ, για να διoλισθήσει στην ηθική και λογοτεχνική ποιητική του συγγραφέα Ουελμπέκ, και να υπενθυμίσει ότι η πραγματική απολογία υπέρ ενός μεγάλου συγγραφέα είναι το ίδιο το λογοτεχνικό του έργο. Το πρώτο από τα δύο κείμενα φέρνει στο φως την ηθική ποιητική του άθεου Ουελμπέκ ως μια χριστιανική ηθική χωρίς Θεό, που εξυμνεί το -αδύνατο πια στη σύγχρονη εποχή-συναίσθημα (της αγάπης) ως το μέσο του λογοτέχνη να αποκαλύψει την ουσία των πραγμάτων. Το δεύτερο φέρνει στο φως την λογοτεχνική ποιητική του ως μια συνένωση των δύο επιδραστικότερων γαλλικών πεζογραφικών παραδόσεων, του ρεαλισμού και του υπαρξισμού, όπου ο ρεαλιστής με ψυχή υπαρξιστή Ουελμπέκ μάς δείχνει πώς δομούμε οι ίδιοι το υπαρξιακό μας κενό μέσα από τα προϊόντα του καπιταλισμού που παράγουμε και καταναλώνουμε ως «νοήματα» της ύπαρξής μας. Και είναι το λυπητερό συναίσθημα με το οποίο τα διαποτίζει ο συγγραφέας τους που μας περιγράφει τη συνείδηση της βέβαιης αποτυχίας τους, τη συνείδησή μας.