Ο Κώστας Βασιλείου είναι εκείνο το αγνό παιδί της προηγούμενης γενιάς που μεγαλώνοντας με στερήσεις και εντασσόμενος στη ζωή της πόλης με μύριες δυσκολίες, κράτησε μέσα του ως κιβωτό εκείνα τα μικρά, τα όμορφα, τα ευαίσθητα του ορεινού χωριού του, στα οποία είχε κρεμάσει τα όνειρά του.

Δεν είναι «ναίφ» το γράψιμό του, γιατί πίσω από μια φαινομενική «παιδικότητα» αποκαλύπτει μια αγνή ψυχή, μια εναγώνια προσπάθεια να καταδείξει ότι τα όμορφα πράγματα είναι απλά, είναι τα παιδικά μας χρόνια, είναι εκείνες οι στιγμές που αφήσαμε ελεύθερη την καρδιά μας να κοινωνήσει, να ζυμωθεί με την αθωότητα. Και αισθάνεται σε όλα του τα βιβλία αδήριτη την ανάγκη αυτή την αθωότητα να την ξαναφέρει στο προσκήνιο, ως όπλο κατά της τύρβης της καθημερινότητας σε μια λίγο πολύ απρόσωπη πόλη και σε ένα πολύ σκληρό και ανταγωνιστικό επάγγελμα που ασκεί.

Τα κατάφερε. Πέτυχε. Και ένιωσε ότι νομιμοποιείται πλέον να εκφράσει όλα εκείνα που είχε μεν κρύψει μέσα του όλα τα χρόνια του αγώνα του, πλην όμως ήταν και τα εφαλτήριά του. Και τα αποτυπώνει στα βιβλία του.