Μια σύντομη συνύπαρξη δεκατριών ποιημάτων χαρτογραφεί έναν ανοιχτό κύκλο. Ξεκινούν από την παρατήρηση του εαυτού και του «άλλου», διασχίζουν στιγμές θαλπωρής και πλησιάζουν έναν χωροχρόνο δίχως κατάληξη εκεί όπου το βίωμα συνεχίζει άρρητο.

Η γραφή γίνεται τρόπος να παρατηρούνται οι σιωπές και να ανασύρονται όσα δεν ειπώθηκαν ποτέ. Τα ποιήματα κινούνται ανάμεσα στο προσωπικό και το κοινό, αντλώντας έμπνευση από εικόνες απλές και εσωτερικά τοπία που δεν ζητούν εξήγηση, μα έκφραση και ανταπόκριση.

Μια προσπάθεια ειλικρινούς καταγραφής, με την ελπίδα πως οι λέξεις, πριν εκφραστούν, κρατούν ακόμα κάτι ακατέργαστο κάτι που αφορά εξίσου τον αναγνώστη και τον συγγραφέα.