Βρισκόμαστε στη δεκαετία του 1880, και στο αναγνωστικό κοινό παρουσιάζεται ένα πρωτοφανές έργο που ισχυρίζεται ότι το αφήγημα του Πλάτωνα, στον διάλογο του «Κριτία» περί Ατλαντίδας όχι μόνο είναι αλήθεια αλλά και δείχνει προς έναν κόσμο απίστευτα προηγμένο και ευτυχισμένο. Είναι μια ελπίδα ευτυχίας για την Ευρώπη που έχει ταλαιπωρηθεί από πολέμους και επαναστάσεις, οι λαϊκές μάζες δουλεύουν εξαντλητικά (από την αυγή μέχρι τη δύση του ήλιου) και η βιομηχανική επανάσταση έχει μόλις μπει σε πλήρη ταχύτητα.

Μέσα σε αυτό το κλίμα, ένας Αγγλος λόρδος, με μελέτες και δημοσιευμένες εργασίες που αφορούν στον ρόλο της Παράδοσης στους διάφορους πολιτισμούς, επιχειρεί μια ανατρεπτική ερμηνεία του πλατωνικού κειμένου χρησιμοποιώντας όχι μόνο αρχαίες ιστορικές πηγές, αλλά και σύγχρονες (για την εποχή του) εθνολογικές μελέτες από την Βόρεια Αμερική και την Αυστραλία.

Το αποτέλεσμα είναι ένα ενδιαφέρον ανάγνωσμα, όχι μόνο για τη θέση του σχετικά με την θρυλική Ατλαντίδα, αλλά και σχετικά με την καθολικότητα του Κατακλυσμού που εμφανίζεται σε πολλούς πολιτισμούς ανά την υφήλιο, και τον οποίο ο χριστιανικός κόσμος θεωρεί αναμφισβήτητη αλήθεια, καθώς αναφέρεται στο ιερό κείμενο της Γένεσης.