Κανείς από τους ελάχιστους ενοίκους, συμπεριλαμβανομένου και εμού, δεν είχε κοιμηθεί την περασμένη νύχτα. Το μαρτυρούσαν τα χλωμά πρόσωπα και τα κουρασμένα μάτια. Οι λιγοστές πρωινές κουβέντες και τα καχύποπτα βλέμματα που όλοι αντάλλασσαν μεταξύ τους. Μία παράξενη, βαριά σκιά κρεμόταν στον αέρα, βαρύτερη από εκείνη των πεύκων κάτω από τα οποία ήταν παραταγμένα τα τραπεζάκια του πρωινού.
Δύο νοσοκόμοι έβγαλαν, δίχως να βιάζονται, το φορείο με το άψυχο σώμα της Ιφιγένειας Χαραμή σκεπασμένο με λευκό σεντόνι και το φόρτωσαν στο ασθενοφόρο που ήταν σταθμευμένο στη σκιά των δέντρων.
Όλοι παρακολουθήσαμε αμίλητοι τη σκηνή. Κάποιοι στη θέα του νεκρού σώματος σταυροκοπήθηκαν. Αλλοι, μαζί τους και εγώ, ρίξαμε κλεφτές ματιές γύρω, μήπως αντικρίσουμε κάποιο ένοχο βλέμμα, κάποια ένδειξη για το ποιος μπορούσε να έχει διαπράξει τον φόνο.
Οι πόρτες του ασθενοφόρου έκλεισαν και εκείνο ξεκίνησε δίχως η σειρήνα του να ταράξει την πρωινή ησυχία.